انسان موجودی منطقی است یا احساسی؟

بسیار منطقی است اگر که بگوییم همۀ انسان‌ها به دنبال موفقیت هستند و از شکست گریزان؛ اما این فقط تصوری منطقی است. ما بارها خودمان را به خاطر اضطراب‌های درونی و تصورات و ادراکات غیر واقعی‌مان، شکست می‌دهیم، رنج می‌کشیم و خود را از رضایت و سلامت روان دور می‌کنیم. انگار که یک نیروی تنبیه‌گر درونی ما را وادار به تکرار رنج‌های قبل‌مان می‌کند. مدام سعی بر جبران ناکامی‌های خود داریم اما دوباره همان روابط و همان رفتارها را با خود سر می‌گیریم. این نیروی تنبیه‌گر درونی ما موتور محرکی دارد به نام احساس گناه سرکوب شده که از احساسات متعارض ما برمی‌خیزد. در واقع اگر به این احساس در ناهشیارمان آگاه نشویم، خود را به صورت نیرویی مخرب در روانمان آشکار می‌سازد.