درباره ISTDP:

درمان روانپویشی فشرده کوتاه مدت مدلی از روان درمانی است که بیش از آنکه به گفته های ما اهمیت دهد، به ما اهمیت می دهد. گاهی حواس مان نیست که آنچه با زبان می گوییم، بیانگر همه خودمان نیست. بیمار همه حرف هایش را می زند اما نه فقط ازطریق زبان.

حبیب دوانلو پایه گذار این رویکرد، ازطریق بازبینی ویدیوهای جلسات رواندرمانی مشاهده کرد که حالات بدنی بیمار در هرلحظه از درمان بسیار بیشتر از گفته های او راهنمای درمانگر اند. علاوه بر این او به این نتیجه رسید که داشتن بینش عقلانی به تنهایی چندان درمان بخش نیست.

بسیاری از اوقات بیمار می داند که مشکل چیست اما مشکل همچنان پابرجا می ماند. آنچه از رویکرد دوانلو می آموزیم این است که زمانی بیمار شفا می یابد که این بینش با درکی تجربه ای از آن یکپارچه شود. و نه تنها مشکل را بشناسد بلکه عمیقا آن را تجربه کند. فرایندی که از نظر روانشناختی بسیار دردناک و درعین حال بسیار شورانگیز و زیباست و فقط در بستر یک فضای ارتباطی همدلانه تحقق می یابد.

در رابطه امنی که مشفقانه همه خودمان را به ما نشان دهد و احساساتی که تا کنون نگران از فضای ناامن بیرونی بوده اند را با درنظر گرفتن ظرفیت روانی بیمار در معرض هشیاری اش قراردهد. در این رویکرد، معیار سلامت یا آسیب روان میزان عشقی است که بیمار از دنیا در حساس ترین لحظات دوره رشدی خود دریافت کرده است. و درمان نیز از همین مسیر می گذرد