در بخش نخستِ این نوشته، نگاهی انداختیم به تبیین هارولد سیرلس –روانکاو شناخته شده آمریکایی- درباره اینکه چگونه مردم یکدیگر را دیوانه ‌می‌کنند. از یک سو، او با تمرکز بر پویایی ناسازگار والدین و خانواده، دلایل آسیب‌شناختی بسیاری را برای این کار توصیف می‌کند. او خاطرنشان می کند که دلایل دیگری به جز نحوه بزرگ شدن ما نیز وجود دارد که باعث میشود افراد در حفظ ارتباط با واقعیت و حالات عاطفی خود مشکل داشته باشند.، اما تمرکز او بر روی عوامل رشد و نحوه عملکرد آنها در بزرگسالی و به ویژه نمود آن در درمان است.

در این نوشتارِ ثانوی به مرور دلایل و انگیزه های پشت –دیوانه کردن طرف مقابل- می‌پردازیم. که این انگیزه ها از حفظ خود تا نیاز به فرار از پریشانی، تمایل به سالم تر شدن و پیگیری ارضای همزیستانه ی شدید را شامل میشود.

تمهیدات

“تلاش برای دیوانه کردن دیگری- یک عنصر در سبب شناسی و رواندرمانی اسکیزوفرنیا”[1] ؛ عنوان مقاله ای به قلم هارولد سیرلس[2] روانکاو مطرح آمریکایی می‌باشد که در این نوشتار تلاش داریم نگاه مختصری به آن بی‌اندازیم.

هارولد سیرلس، یک روانکاو فوق العاده و بحث برانگیز بود که به مدت 15 سال روی بیماران بستری در چستنات لاج[3] کار میکرد. چستنات لاج یک بیمارستان روانی شناخته شده در راکویل مریلند بود که در آن بیمارانی که از بیماری های مزمن روان رنج می‌بردند بستری می‌شدند. بسیاری از بیمارانی که دکتر سیرلس با آنها کار میکرد در دهه 50 و 60 تشخیص اسکیزوفرنیا گرفته بودند. هرچند برخی از آنها احتمالا شاخص های مدرن بیماری‌های سایکوتیک را نیز داشتند، اما بسیاری از آنها از دردهای پیچیده پس از سانحه و اختلالات تجزیه‌ای مشابه رنج می‌بردند. در یک نگاه کلی بسیاری از کسانی که او با آنها کار می‌کرد متحمل یک ترومای رشدی، سواستفاده، یا غفلت و بی توجهی مشهود در تاریخچه زندگی خود بوده‌اند.

نگاه و بینش عمیق سیرلس در مورد ساختار روان به شدت ارزشمند است. نوشته های او فراوان و در عین حال بسیار تکنیکی و تخصصی‌اند.