انسان موجودی منطقی است یا احساسی؟

بسیار منطقی است اگر که بگوییم همۀ انسان‌ها به دنبال موفقیت هستند و از شکست گریزان؛ اما این فقط تصوری منطقی است. ما بارها خودمان را به خاطر اضطراب‌های درونی و تصورات و ادراکات غیر واقعی‌مان، شکست می‌دهیم، رنج می‌کشیم و خود را از رضایت و سلامت روان دور می‌کنیم. انگار که یک نیروی تنبیه‌گر درونی ما را وادار به تکرار رنج‌های قبل‌مان می‌کند. مدام سعی بر جبران ناکامی‌های خود داریم اما دوباره همان روابط و همان رفتارها را با خود سر می‌گیریم. این نیروی تنبیه‌گر درونی ما موتور محرکی دارد به نام احساس گناه سرکوب شده که از احساسات متعارض ما برمی‌خیزد. در واقع اگر به این احساس در ناهشیارمان آگاه نشویم، خود را به صورت نیرویی مخرب در روانمان آشکار می‌سازد.

نیاز دلبستگی ، نیاز به دل بستن به یک دیگری مهم

دلبستگی ما را به یاد دل بستن می اندازد. انگار در درون همه ­ی انسان ها نیازی وجود دارد تا پیوندی عاطفی و نزدیک را با یک دیگریِ مهم برقرار کنند. شايد مهمترين نيازي كه يك كودك در بدو تولد داشته باشد، نياز به رابطه با يك مراقب است. به این دليل است که نياز دلبستگی در انسان اهميت بسياري دارد.

دوانلو این موارد را نشانه های بیمارانی می داند که از سوپرایگوی آسیب دیده رنج می برند:

۱. رفتارهای خودتخریب گر
۲. تکانه های قتل خواهانه و دیگر آزارانه ی سرکوب شده
۳. احساس گناه و غم شدید
۴. فقر ایگو و مقاومتی عمده نسبت به نزدیکی هیجانی

تکنیک استاندارد من(دوانلو) برای رسیدگی به مقاومت و بازگشایی ناهشیار به این صورت است:

• شناسایی و روشن سازی سریع دفاع های بیمار در انتقال

• فشار برای تجربه تکانه/ احساسات، که منجر به تشدید مقاومت می شود